This page has found a new home

Lady

Blogger 301 Redirect Plugin Lady

maandag 17 april 2023

Verstrooid

Vrouwtje is een beetje raar de laatste tijd. Nou ja, raar niet misschien, maar ze lijkt wel heel erg verstrooid hoor. Waar dat mens is met haar hoofd, Joost mag het weten, maar in ieder geval niet bij de dingen waar ze bij moet zijn. Gelukkig is het afgelopen week wel beter geworden hoor. Maar vorige week was ze net een zeef. Ze raakte gewoon allemaal dingen kwijt. 

Het begon met haar gehoorapparaat. Nou, dat was lachen joh! Ze wist zeker dat ie onder de carport moest liggen en ze is er een hele dag naar aan het zoeken geweest. Eerst werd alles er weg gehaald. De tuinstoelen, de fietsen, de containers en alle andere troep. En toen ging ze zoeken. Tussen de bladeren. Super hoor, want ineens werden al die bladeren van vorig jaar opgeruimd. Hup de bezem erdoor. Ik dacht nog: nou die is goed bezig! En baasje erbij. Die leek er ook maar druk mee. Maar toen werd het nog mooier. Voor mij in ieder geval wel. Want de containers waren aan de beurt. Ha, net wat voor mij. Alle rotzooi op een groot zeil en vrouwtje ertussen op de grond met handschoenen aan tussen het vuil graaien. Nou, daar moest ik ook bij helpen, dat snappen jullie zeker meteen hè. Ik ben tenslotte een hulphond. Dus hup met dat neusje. Lekker snuffelen of er nog fijne hapjes tussen zaten. Hm, bij die grijze bak niet. Maar toen werd het feest: de groene ging er ook aan. Jaaaaaa. O, wat was dat lekker. Allemaal hapjes speciaal voor mij. Zelfs nog stukjes vlees vond ik ertussen. Mjam. Maar ik vond het niet zo leuk van vrouwtje dat ze blijkbaar helemaal alleen wilde spelen. Ze duwde mij aldoor weg. Bah. Gun mij ook eens wat en wees nou eens een keertje niet zo’n egoïst, dacht ik nog. Maar ja vrouwtjes wil is wet, dus ben ik maar op een afstandje gaan kijken.
Ze heeft het ding niet teruggevonden die dag. Maar baasje had bedacht dat een van die slakken ermee vandoor was gegaan. 
Ja, dat kon natuurlijk, want er zaten er heel wat. Dus had vrouwtje bedacht dat ze dan maar een advertentie in de wijkkrant moest zetten of een oproepje op facebook. Want je weet maar nooit hoe snel zo’n beest zich kan verplaatsen he. Maar ja, of zo’n klein beest erg op zou vallen met zo’n klein hoortoestel op zijn knars, valt te betwijfelen. 
Daar ging ik meer in geloven toen ze haar leesbril ook kwijt was en tot de conclusie kwam dat het wel een erg oude slak zou zijn, die niet alleen zijn gehoor, maar nu ook zijn zicht kwijt was. Ach en ze gunde dat beestje ook wel een goed leven. Ja, zo is vrouwtje nu eenmaal. Maar aan de andere kant, een slak met én een hoortoestel en dan ook nog een bril met rood montuur valt toch wel meer op zo in de wijk of wat verder weg. Dus die oproep had ze best kunnen plaatsen.

Kijk nou eens. Geweldig toch!


Enfin diezelfde dag raakte ze nog het mondstuk van haar e-sigaret kwijt. Mooi, dacht ik nog. Dan is ze daar meteen vanaf. Niet dus. Ze had er nog meer. Pffff. Wat een junk.

Een paar dagen later, ja je gelooft het niet, maar toen was ze mijn riem kwijt geraakt. Nou ja zeg! Was zomaar van haar nek gegleden toen ze me uitliet en we ballen gingen gooien. Ze heeft goed gezocht en baasje ook. Maar nee hoor. Daar zal de een of andere onverlaat mee aan de haal zijn gegaan. Ik werd nog even bang dat ze me dan niet meer konden uitlaten, maar gelukkig hebben ze meteen een nieuwe gekocht. Een veel fijnere. Eentje die afrolt zodat ik nog meer ruimte heb. Fijn hoor.

En dan zou je toch denken dat ze inmiddels wel geleerd had om haar koppie erbij te houden. Niks hoor. Ze raakte niets meer kwijt (tenminste niet voor lang), maar toen bedacht ze een keer dat ze wel zin had in yoghurt. Ze schepte dus een paar lepels in een bakje en ik ging meteen al klaar zitten. Ik ben dol op het uitlikken van yoghurtbakjes. Alleen mag dat nooit van vrouwtje. Maar goed je kunt nooit weten he. Vrouwen zijn soms zo veranderlijk als het weer. En ik kan het weten, want ik ben er zelf een.  En deze yoghurt zag er ook wel heel lekker uit. Het leek wel of er kleine stukjes in zaten, chocola of zo. En het rook zo lekker! Ik had het water al in mijn bek staan.
En toen….. hahahaha, ze neemt een hap en slaakt een gil. Waaaahaf. Het was knoflooksaus!!!! Die hadden ze nog over van het feest van vorige week en in een lege yoghurtbak gedaan. Wat een giller hè.

Nou, bijna alles is terecht. Het hoortoestel, de bril en het mondstuk. Alleen de riem is weg, maar dat vind ik helemaal niet erg.

Doei, tot mijn volgende avontuur.


Poot Lady

zaterdag 10 september 2016

Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Nou lieve mensen. Er gebeurt hier van alles. Allemaal mooie en fijne dingen. Nou ja, niet allemaal natuurlijk. Maar dat hoort bij het leven toch? Dat heb ik inmiddels wel geleerd hoor.

Ik wist natuurlijk al langer dat ik een hulphond ben. Dat zijn alle honden hoor. Maar heel veel mensen weten dat niet. Vrouwtje ook niet. Maar eindelijk, eindelijk heeft ze het begrepen. 
En weet je wat nou zo leuk is aan mijn vrouwtje? Als die iets ziet dat goed is voor haar, gaat ze er meteen mee aan de slag. Ik vind het zo fijn, want ik heb er zo lang op gewacht. Maar ze zag mijn signalen niet. Ze begreep het niet.

Het is begonnen met haar idee om mij minder te laten trekken aan de riem en het loslopen. Tja, ik wil altijd snel naar die leuke plekken waar ik wild ruik, of muizen. Dus loop ik een flink stuk vooruit en dan kan het me niet schelen of ik haar bijna van de benen trek. Hah, dat zal haar leren meer met haar hoofd bij mij te zijn dan bij al die dingen waar ze in haar hoofd mee bezig is. 
Pfff, mensen zijn altijd maar druk met in hun hoofd te zitten in plaats van met de dingen die er werkelijk toe doen. Denken heet dat geloof ik. Of piekeren. Ik ben zelf niet bekend met het fenomeen, maar ik weet wel dat het veel stress oplevert. Ik maakte me daar ernstige zorgen over.  Logisch toch. Ik ben afhankelijk voor mijn eten en drinken van mijn vrouwtje en baasje. En mijn plasjes enzo buiten doen. Ik moet er niet aan denken dat ik het binnen moet doen, brrr. En als het niet goed gaat met hen, gaan ze misschien wel vergeten voor me te zorgen. Kleine kinderen kunnen ook niet naar de winkel om eten te kopen, net als ik. Die worden ook ongerust als het niet goed gaat met hun ouders en gaan de aandacht trekken. Heel normaal hoor. Ze hebben gewoon geen andere manier om te vertellen dat ze niet kunnen overleven als het met hun ouders niet goed gaat.

Het ging aldoor wel goed hoor, want ik heb nog steeds geen honger gehad. Maar vrouwtje slaapt de laatste tijd zo slecht dat ze toch wel heel moe wordt en veel dingen vergeet.
Oei, ik werd echt bang dat ze zou vergeten mij eten te geven. En ja, ik schaam me niet om het te zeggen, maar ik ben me ontzettend slecht gaan gedragen. Steeds harder trekken aan de riem en als ik los liep hele diepe kuilen graven, in de sloten springen en er niet meer uit komen.
Nou, dat was een uitdaging voor mijn vrouwtje van 60 jaar. Een 38 kilo zware 5 jarige sterke retriever uit een kuil trekken. Haha, stond ze meteen met twee poten weer op de grond. Zo, en toen had ik ineens haar aandacht. Dus toen is ze zich meer met me bezig gaan houden. Want ze snapte eindelijk dat er iets niet helemaal in orde is.

En weet je wat nou zo leuk is? Ze heeft nu ontdekt dat als ze op die momenten helemaal haar aandacht bij mij heeft en mij probeert rustig te krijgen, voelt ze zichzelf ook ineens ontspannen. Ik heb er natuurlijk nooit voor gestudeerd, maar ik weet dat het Oxytocine heet. Ze noemen het ook wel het knuffelhormoon of het gelukshormoon Het is een stofje dat alle mensen en alle dieren aanmaken als ze iets met aandacht doen, maar vooral als ze contact hebben met andere mensen of dieren.
Ik wist helemaal niet dat ik dat stofje maak en kan me ook niet schelen hoor hoe het heet. Ik weet alleen dat ik het heel fijn vind als vrouwtje met me bezig is, want ik merk dan dat ze er rustig van wordt. En dat is nou precies wat ik moet hebben. Want dan weet ik zeker dat ze niet vergeet om mij eten te geven en me uit te laten.

Maar natuurlijk vind ik het zelf ook gewoon hartstikke fijn om mijn vrouwtje te helpen zich goed te voelen. Logisch toch. Nu heb ik eindelijk een doel in mijn leven. Ik kom dus heel vaak bij vrouwtje aandacht vragen als ik merk dat het even niet zo goed gaat met haar.

Jippieeee, ik ben een echte hulphond!


Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Nou lieve mensen. Er gebeurt hier van alles. Allemaal mooie en fijne dingen. Nou ja, niet allemaal natuurlijk. Maar dat hoort bij het leven toch? Dat heb ik inmiddels wel geleerd hoor.

Ik wist natuurlijk al langer dat ik een hulphond ben. Dat zijn alle honden hoor. Maar heel veel mensen weten dat niet. Vrouwtje ook niet. Maar eindelijk, eindelijk heeft ze het begrepen. 
En weet je wat nou zo leuk is aan mijn vrouwtje? Als die iets ziet dat goed is voor haar, gaat ze er meteen mee aan de slag. Ik vind het zo fijn, want ik heb er zo lang op gewacht. Maar ze zag mijn signalen niet. Ze begreep het niet.

Het is begonnen met haar idee om mij minder te laten trekken aan de riem en het loslopen. Tja, ik wil altijd snel naar die leuke plekken waar ik wild ruik, of muizen. Dus loop ik een flink stuk vooruit en dan kan het me niet schelen of ik haar bijna van de benen trek. Hah, dat zal haar leren meer met haar hoofd bij mij te zijn dan bij al die dingen waar ze in haar hoofd mee bezig is. 
Pfff, mensen zijn altijd maar druk met in hun hoofd te zitten in plaats van met de dingen die er werkelijk toe doen. Denken heet dat geloof ik. Of piekeren. Ik ben zelf niet bekend met het fenomeen, maar ik weet wel dat het veel stress oplevert. Ik maakte me daar ernstige zorgen over.  Logisch toch. Ik ben afhankelijk voor mijn eten en drinken van mijn vrouwtje en baasje. En mijn plasjes enzo buiten doen. Ik moet er niet aan denken dat ik het binnen moet doen, brrr. En als het niet goed gaat met hen, gaan ze misschien wel vergeten voor me te zorgen. Kleine kinderen kunnen ook niet naar de winkel om eten te kopen, net als ik. Die worden ook ongerust als het niet goed gaat met hun ouders en gaan de aandacht trekken. Heel normaal hoor. Ze hebben gewoon geen andere manier om te vertellen dat ze niet kunnen overleven als het met hun ouders niet goed gaat.

Het ging aldoor wel goed hoor, want ik heb nog steeds geen honger gehad. Maar vrouwtje slaapt de laatste tijd zo slecht dat ze toch wel heel moe wordt en veel dingen vergeet.
Oei, ik werd echt bang dat ze zou vergeten mij eten te geven. En ja, ik schaam me niet om het te zeggen, maar ik ben me ontzettend slecht gaan gedragen. Steeds harder trekken aan de riem en als ik los liep hele diepe kuilen graven, in de sloten springen en er niet meer uit komen.
Nou, dat was een uitdaging voor mijn vrouwtje van 60 jaar. Een 38 kilo zware 5 jarige sterke retriever uit een kuil trekken. Haha, stond ze meteen met twee poten weer op de grond. Zo, en toen had ik ineens haar aandacht. Dus toen is ze zich meer met me bezig gaan houden. Want ze snapte eindelijk dat er iets niet helemaal in orde is.

En weet je wat nou zo leuk is? Ze heeft nu ontdekt dat als ze op die momenten helemaal haar aandacht bij mij heeft en mij probeert rustig te krijgen, voelt ze zichzelf ook ineens ontspannen. Ik heb er natuurlijk nooit voor gestudeerd, maar ik weet dat het Oxytocine heet. Ze noemen het ook wel het knuffelhormoon of het gelukshormoon Het is een stofje dat alle mensen en alle dieren aanmaken als ze iets met aandacht doen, maar vooral als ze contact hebben met andere mensen of dieren.
Ik wist helemaal niet dat ik dat stofje maak en kan me ook niet schelen hoor hoe het heet. Ik weet alleen dat ik het heel fijn vind als vrouwtje met me bezig is, want ik merk dan dat ze er rustig van wordt. En dat is nou precies wat ik moet hebben. Want dan weet ik zeker dat ze niet vergeet om mij eten te geven en me uit te laten.

Maar natuurlijk vind ik het zelf ook gewoon hartstikke fijn om mijn vrouwtje te helpen zich goed te voelen. Logisch toch. Nu heb ik eindelijk een doel in mijn leven. Ik kom dus heel vaak bij vrouwtje aandacht vragen als ik merk dat het even niet zo goed gaat met haar.

Jippieeee, ik ben een echte hulphond!


dinsdag 23 augustus 2016

Verstrooid

Vrouwtje is een beetje raar de laatste tijd. Nou ja, raar niet misschien, maar ze lijkt wel heel erg verstrooid hoor. Waar dat mens is met haar hoofd, Joost mag het weten, maar in ieder geval niet bij de dingen waar ze bij moet zijn. Gelukkig is het afgelopen week wel beter geworden hoor. Maar vorige week was ze net een zeef. Ze raakte gewoon allemaal dingen kwijt. 

Het begon met haar gehoorapparaat. Nou, dat was lachen joh! Ze wist zeker dat ie onder de carport moest liggen en ze is er een hele dag naar aan het zoeken geweest. Eerst werd alles er weg gehaald. De tuinstoelen, de fietsen, de containers en alle andere troep. En toen ging ze zoeken. Tussen de bladeren. Super hoor, want ineens werden al die bladeren van vorig jaar opgeruimd. Hup de bezem erdoor. Ik dacht nog: nou die is goed bezig! En baasje erbij. Die leek er ook maar druk mee. Maar toen werd het nog mooier. Voor mij in ieder geval wel. Want de containers waren aan de beurt. Ha, net wat voor mij. Alle rotzooi op een groot zeil en vrouwtje ertussen op de grond met handschoenen aan tussen het vuil graaien. Nou, daar moest ik ook bij helpen, dat snappen jullie zeker meteen hè. Ik ben tenslotte een hulphond. Dus hup met dat neusje. Lekker snuffelen of er nog fijne hapjes tussen zaten. Hm, bij die grijze bak niet. Maar toen werd het feest: de groene ging er ook aan. Jaaaaaa. O, wat was dat lekker. Allemaal hapjes speciaal voor mij. Zelfs nog stukjes vlees vond ik ertussen. Mjam. Maar ik vond het niet zo leuk van vrouwtje dat ze blijkbaar helemaal alleen wilde spelen. Ze duwde mij aldoor weg. Bah. Gun mij ook eens wat en wees nou eens een keertje niet zo’n egoïst, dacht ik nog. Maar ja vrouwtjes wil is wet, dus ben ik maar op een afstandje gaan kijken.
Ze heeft het ding niet teruggevonden die dag. Maar baasje had bedacht dat een van die slakken ermee vandoor was gegaan. 
Ja, dat kon natuurlijk, want er zaten er heel wat. Dus had vrouwtje bedacht dat ze dan maar een advertentie in de wijkkrant moest zetten of een oproepje op facebook. Want je weet maar nooit hoe snel zo’n beest zich kan verplaatsen he. Maar ja, of zo’n klein beest erg op zou vallen met zo’n klein hoortoestel op zijn knars, valt te betwijfelen. 
Daar ging ik meer in geloven toen ze haar leesbril ook kwijt was en tot de conclusie kwam dat het wel een erg oude slak zou zijn, die niet alleen zijn gehoor, maar nu ook zijn zicht kwijt was. Ach en ze gunde dat beestje ook wel een goed leven. Ja, zo is vrouwtje nu eenmaal. Maar aan de andere kant, een slak met én een hoortoestel en dan ook nog een bril met rood montuur valt toch wel meer op zo in de wijk of wat verder weg. Dus die oproep had ze best kunnen plaatsen.

Kijk nou eens. Geweldig toch!


Enfin diezelfde dag raakte ze nog het mondstuk van haar e-sigaret kwijt. Mooi, dacht ik nog. Dan is ze daar meteen vanaf. Niet dus. Ze had er nog meer. Pffff. Wat een junk.

Een paar dagen later, ja je gelooft het niet, maar toen was ze mijn riem kwijt geraakt. Nou ja zeg! Was zomaar van haar nek gegleden toen ze me uitliet en we ballen gingen gooien. Ze heeft goed gezocht en baasje ook. Maar nee hoor. Daar zal de een of andere onverlaat mee aan de haal zijn gegaan. Ik werd nog even bang dat ze me dan niet meer konden uitlaten, maar gelukkig hebben ze meteen een nieuwe gekocht. Een veel fijnere. Eentje die afrolt zodat ik nog meer ruimte heb. Fijn hoor.

En dan zou je toch denken dat ze inmiddels wel geleerd had om haar koppie erbij te houden. Niks hoor. Ze raakte niets meer kwijt (tenminste niet voor lang), maar toen bedacht ze een keer dat ze wel zin had in yoghurt. Ze schepte dus een paar lepels in een bakje en ik ging meteen al klaar zitten. Ik ben dol op het uitlikken van yoghurtbakjes. Alleen mag dat nooit van vrouwtje. Maar goed je kunt nooit weten he. Vrouwen zijn soms zo veranderlijk als het weer. En ik kan het weten, want ik ben er zelf een.  En deze yoghurt zag er ook wel heel lekker uit. Het leek wel of er kleine stukjes in zaten, chocola of zo. En het rook zo lekker! Ik had het water al in mijn bek staan.
En toen….. hahahaha, ze neemt een hap en slaakt een gil. Waaaahaf. Het was knoflooksaus!!!! Die hadden ze nog over van het feest van vorige week en in een lege yoghurtbak gedaan. Wat een giller hè.

Nou, bijna alles is terecht. Het hoortoestel, de bril en het mondstuk. Alleen de riem is weg, maar dat vind ik helemaal niet erg.

Doei, tot mijn volgende avontuur.


Poot Lady

vrijdag 1 juli 2016

Tot hier en niet verder

Het is weer eens raak hoor met dat stel hier.

Afgelopen week werd ik midden in de nacht gewekt door de deurbel. Die ging heel lang en heel dringend. Hij hield gewoon niet meer op. O, leuk, bezoek, dacht ik natuurlijk. Iemand die heel graag en heel snel naar binnen wil. 't Regende ook erg hard, dus dat begreep ik maar al te goed.
Dus ik heel enthousiast naar de gang om de nachtelijke bezoeker enthousiast te begroeten. Dat is mijn taak immers als hond. Maar het duurde zo lang voor baasje naar beneden kwam om de deur open te doen.  Ik werd er echt ongeduldig van. Mijn staart zwiepte heel enthousiast heen en weer in mijn ongeduld en blijdschap. Het is altijd zo ontzettend leuk om bezoek te krijgen. Ze hebben altijd even fijn aandacht voor me en ik laat ze dan ook altijd even enthousiast mijn bal of knuffel zien.

Baasje deed dus open, maar ....... huh??? Er was helemaal niemand. Jullie begrijpen zeker wel dat ik zwaar teleurgesteld naar de bank terugkeerde. Baasje zei dat de bel vast was gaan zitten door de regen ofzo. Ja, het zal. 

Maar wat hij en later vrouwtje ook nog zei, dat schoot me even helemaal in het verkeerde keelgat. Ik was een slechte waakhond! Ja, echt dat zeiden ze over mij. Nou moet ie niet gekker worden. Ik ben super waaks. Ik word altijd wakker als ik iemand buiten hoor. Als er achter iemand is - ook 's nachts -die naar binnen wil, dan blaf ik even om baasje en vrouwtje te melden dat er iemand binnen gelaten wil worden. Maar als er iemand voor is, dan weet ik dat ze dat zelf zien door het raam of horen aan de bel. Ik word er altijd wakker van en sta altijd klaar voor onze gasten. Waar halen ze dus het lef vandaan om mijn niet waaks te noemen!!!!  Om mij omlaag te halen. En dat is niet voor het eerst hoor, dat ze dat doen. Ze lopen ook aldoor te vertellen dat ik te dik ben.  En nu hebben ze me tot in het diepst van mijn ziel gekrenkt. Maar ik ben  het goed zat hoor. Ik pik dit niet meer. Hier komen ze aan mijn gevoel voor eigenwaarde. En daar kun je je op den duur heel akelig door gaan voelen. Ik heb dat immers vaak genoeg gezien bij zowel mensen als honden. Als ze maar vaak genoeg kritiek krijgen en ze verteld wordt dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze zijn dan gaan ze dat zelf geloven. Sommigen kunnen dan zelfs depressief worden.  Of  kunnen zelfs bijna niet meer eten!!! Daar moet ik toch niet aan denken zeg!. Kom niet aan mijn fantastische eetlust. Nou, lezertjes, dat gaat mij dan ook niet gebeuren hoor, want dan zijn ze met mij nog niet klaar. Zijn ze nou helemaal van de honden besnuffeld! En de eerste de beste keer dat ze me weer zoiets flikken, ga ik dan ook wraak nemen. Ik weet nog niet hoe, maar ik vind er zeker iets op. Want ik ben laaiend. Mijn grens is bereikt!


Poot van Lady

Tot hier en niet verder

Het is weer eens raak hoor met dat stel hier.

Afgelopen week werd ik midden in de nacht gewekt door de deurbel. Die ging heel lang en heel dringend. Hij hield gewoon niet meer op. O, leuk, bezoek, dacht ik natuurlijk. Iemand die heel graag en heel snel naar binnen wil. 't Regende ook erg hard, dus dat begreep ik maar al te goed.
Dus ik heel enthousiast naar de gang om de nachtelijke bezoeker enthousiast te begroeten. Dat is mijn taak immers als hond. Maar het duurde zo lang voor baasje naar beneden kwam om de deur open te doen.  Ik werd er echt ongeduldig van. Mijn staart zwiepte heel enthousiast heen en weer in mijn ongeduld en blijdschap. Het is altijd zo ontzettend leuk om bezoek te krijgen. Ze hebben altijd even fijn aandacht voor me en ik laat ze dan ook altijd even enthousiast mijn bal of knuffel zien.

Baasje deed dus open, maar ....... huh??? Er was helemaal niemand. Jullie begrijpen zeker wel dat ik zwaar teleurgesteld naar de bank terugkeerde. Baasje zei dat de bel vast was gaan zitten door de regen ofzo. Ja, het zal. 

Maar wat hij en later vrouwtje ook nog zei, dat schoot me even helemaal in het verkeerde keelgat. Ik was een slechte waakhond! Ja, echt dat zeiden ze over mij. Nou moet ie niet gekker worden. Ik ben super waaks. Ik word altijd wakker als ik iemand buiten hoor. Als er achter iemand is - ook 's nachts -die naar binnen wil, dan blaf ik even om baasje en vrouwtje te melden dat er iemand binnen gelaten wil worden. Maar als er iemand voor is, dan weet ik dat ze dat zelf zien door het raam of horen aan de bel. Ik word er altijd wakker van en sta altijd klaar voor onze gasten. Waar halen ze dus het lef vandaan om mijn niet waaks te noemen!!!!  Om mij omlaag te halen. En dat is niet voor het eerst hoor, dat ze dat doen. Ze lopen ook aldoor te vertellen dat ik te dik ben.  En nu hebben ze me tot in het diepst van mijn ziel gekrenkt. Maar ik ben  het goed zat hoor. Ik pik dit niet meer. Hier komen ze aan mijn gevoel voor eigenwaarde. En daar kun je je op den duur heel akelig door gaan voelen. Ik heb dat immers vaak genoeg gezien bij zowel mensen als honden. Als ze maar vaak genoeg kritiek krijgen en ze verteld wordt dat ze niet goed genoeg zijn zoals ze zijn dan gaan ze dat zelf geloven. Sommigen kunnen dan zelfs depressief worden.  Of  kunnen zelfs bijna niet meer eten!!! Daar moet ik toch niet aan denken zeg!. Kom niet aan mijn fantastische eetlust. Nou, lezertjes, dat gaat mij dan ook niet gebeuren hoor, want dan zijn ze met mij nog niet klaar. Zijn ze nou helemaal van de honden besnuffeld! En de eerste de beste keer dat ze me weer zoiets flikken, ga ik dan ook wraak nemen. Ik weet nog niet hoe, maar ik vind er zeker iets op. Want ik ben laaiend. Mijn grens is bereikt!


Poot van Lady

vrijdag 10 juni 2016

Over een lange sloot en een droom

Hallo lieve bloglezertjes en hondenvriendjes,

Ik durf me bijna niet te laten zien. Zo erg schaam ik me dat mijn vrouwtje jullie zo in de steek heeft gelaten de afgelopen tijd. Jullie hebben mijn avonturen vast heel erg gemist.
Maar ze gaat het nu helemaal goed maken heeft ze beloofd. Nou, ik houd maar even een slag om de poot hoor. Ze heeft me wel vaker gouden bergen beloofd. Misschien wel omdat ik een golden retriever ben.

Ik ben inmiddels 5 jaar en al een heel volwassen en sterke hond. Ik zit meestal uitstekend in mijn vacht, die onlangs nog mooier is gemaakt door de trimster. Pfff. Ik blijf daar toch liever weg hoor. Al dat gepluk en getrek aan mijn haren. Ik moet toegeven dat het wel erg geholpen heeft tegen de warmte, want ik zat wel erg dik in mijn vacht. Maar toen moest ik ook nog in bad! Bah. Ik zoek liever mijn eigen bad in de natuur op.  Zonder stinkende shampoo. Gelukkig kon ik dat de volgende dag verhelpen in de sloot. Maar ik vind elke dag wel een fijne sloot hoor. Zo heerlijk dat gespetter door het water en de modder.
Zoals bijvoorbeeld vanmorgen. Ik had echt helemaal zin in een lang bad, zoals zoveel dames dat hebben. Ik had een heel lange sloot ontdekt waar ik heerlijk door kon sjeesen tot aan het eind en terug. Wow. Helemaal te gek! Misschien wel honderd keer. Ik kon er gewoon niet meer mee stoppen, zo fijn vond ik het. En als je nu denkt dat baasje en vrouwtje blij voor me waren dat ik zo gelukkig was, dan heb je het helemaal mis. Ze riepen en riepen, smeekten en dreigden. Ze paaiden met hun stem en met koekjes en moedigden me aan om bij ze te komen. Maar, overigens geheel tegen mijn gewoonte in tegenwoordig, heb ik er nou eens lekker niet op gereageerd en ze gewoon genegeerd. Net zo lang tot ik mijn energie kwijt was. Ha, lekker poeh. Ik krijg toch altijd complimentjes dat ik uiteindelijk terug kom. (iets wat ik normaal gesproken altijd meteen doe hoor. Zo'n hond ben ik wel).

En weten jullie wat de reden was dat ik zo uitgelaten was en helemaal de controle kwijt? Baasje en vrouwtje dachten dat ik gewoon even dwars wilde zijn en mijn eigen zin doen. Maar daar is niets van aan.
Luister goed, want ik heb iets geweldigs opgevangen terwijl ze met mij aan het wandelen waren vlak voor het slootgebeuren. Ik hoorde vrouwtje iets zeggen over dat ze heel, heel misschien wel blij was dat ze me niet hebben laten steriliseren. Ik weet nog steeds niet wat dat is hoor, wat ik dan moet doen om te gaan steriliseren. Maar wat ze daarna zei, dat was zoiets geweldigs en zo overdonderend, dat ik gewoon even heel erg lang heel erg gek moest doen van blijdschap en hoop.
Ze had het over, ja heel misschien hoor, heel heel misschien als alles heel goed ging met haar volgend jaar......

PUPPIES!!!!!!

o, o, ooooooh. Mijn grootste wens, mijn diepste verlangen wordt misschien vervuld! Lieve blogvriendjes en vriendinnetjes, hoe lang duurt het nog tot volgend jaar? Hoe kan ik zorgen dat het goed gaat met vrouwtje, iets wat blijkbaar een voorwaarde is? Me heel goed gedragen? Altijd luisteren? Niet meer bedelen, trekken of struinen door het gras op zoek naar iets eetbaars? Alsjeblieft, geven jullie me raad wat ik moet doen om deze droom uit te laten komen. Ik laat met het grootste plezier mijn vacht oppoetsen, en ik wil wel heel lang gaan lijnen. O, o, o.

Poot Lady.